Als je inmiddels 92 jaren geleefd hebt, is het niet verwonderlijk dat je een heel verhaal te vertellen hebt. Een verhaal van een aimabel, wijs en sociaal bewogen mens. Die bovendien getuigt van relativeringszin, door niet allerlei gebeurtenissen op te blazen tot niet te vergelijken ervaringen. Maar wat heeft deze Han Weber, onze geliefde accordeonist bij de Klotvaarders, een rijk en bewogen leven gehad. Daar raak je niet over uitgepraat en ik zal mij dan ook beperken tot hoogte- en dieptepunten.

In 1921 in Amersfoort geboren, als 4e kind van Luitenant-Kolonel Weber, in de oorlog bekend als Majoor Weber te paard. Hij heeft Friese voorouders, een mooie link naar zijn lieve en zorgzame vrouw Tjitske, die in Franeker is geboren.

Het was een muzikale familie: piano, cello, viool, gitaar en mandoline behoorden tot het arsenaal in huize Weber. Ieder was hier druk mee bezig, er werd zelfs samengespeeld met de bekende Herman Krebbers.

Zelf heeft Han in zijn jeugd veel gevoetbald en was een veelzijdig en trefzekere schutter. Wat hij in zijn latere jaren ook als jager uitnemend deed: hazen en vossen in een keer raak! Maar, hij bemachtigde ook al gauw een accordeon. Met name bij een zeer muzikale familie in Eindhoven (waar hij nog contact mee heeft) leerde hij de echte kneepjes van het vak kennen.

Na de HBS ging Han aan de universiteit in Utrecht medicijnen studeren. Helaas gooide de 2e wereldoorlog roet in het eten en moest de studie worden afgebroken. Hij werd badmeester, wat hij een mooie baan vond: je ziet de schoonheid van de mens van de buitenkant! Ook werd hij nog stoker bij de Bataafse Petroleum Maatschappij, waar ze hem graag hadden gehouden. Maar de oorlog was voorbij en van het verdiende geld kocht hij een BM-boot. (BM = BergumerMeer,  een “zwaardzeilboot”). Het varen blijft als een rode draad door zijn leven lopen: van het gevarengeld uit de Korea-oorlog kocht hij van ene Arie een vissersboot (een zeeschouw). Hij noemde de boot “Ouwe Arie” en bleef hier zo’n 50 jaren mee varen!

Na de oorlog hervatte hij zijn studie, welke hij in ’49 afrondde met zijn artsendiploma. Het was in die tijd niet gemakkelijk om als arts een stek te vinden. In 1951 vertrok hij derhalve met het leger naar Korea, als bataljonsarts. Hoe wrang ook misschien: dit werd de “mooiste” tijd uit zijn artsenbestaan. Vechten aan het front, medestrijders dood of levend uit de vuurlinie halen. Heeft diepe indruk op hem gemaakt, maar heeft er geen trauma’s van opgelopen. Minder goede herinneringen heeft hij wel aan het opgesloten zitten in Duitse kampen, waaruit een aantal succesvolle ontsnappingspogingen slaagden, maar waar hij ook mensonterend werd behandeld.

Voor zijn Korea-periode heeft hij talloze “dapperheids-onderscheidingen” gekregen en terug in Nederland ontving hij in ’53 de titel “Ridder van Oranje Nassau” met de zwaarden.

Hierna tekende hij voor 6 jaar als legerarts. Over de bezuinigingen binnen defensie heeft Han een duidelijke mening: als je geen goede vliegtuigen, geen goed of onvoldoende materieel hebt, begin dan niet aan allerlei missies. Je bent bij voorbaat uitgeschakeld.

Na zijn legerartsperiode kwam Han terecht in Eindhoven. Zijn 1e vrouw werd ernstig ziek en hij heeft haar gedurende 14 jaren verzorgd. Het combineren van een huisartsenpraktijk en de verzorging van zijn vrouw ging niet samen. Hij kreeg een functie als medisch adviseur bij de Sociale verzekeringsbank en reisde op en neer van Eindhoven naar Enschede. Maar, was om 5 uur ’s avonds weer thuis. Als arts heeft Han een prachtige lijfspreuk: “Genezen? Soms…. Klachten verminderen? Vaak…. Troosten? Altijd….”

In 1990 overleed zijn vrouw, een droeve en heftige periode. De afgelopen ruim 20 jaren zijn Tjitske en Han heel gelukkig samen in het Astense, wonen in een rustige wijk en in een huis van alle gemakken voorzien.

En zijn accordeoncarrière? Han en zijn 1e vrouw en later ook Tjitske hebben veel gevaren, op hun eigen boot. En aangeland in de jachthavens werd er muziek gemaakt, tot in de late uurtjes. En in de sluizen, waar door het wachten vaak irritaties ontstaan: instrumenten op het dek, zingen en sussen. Prachtige belevenissen!

En dan de Klotvaarders. Heeft het allemaal zo positief ervaren: een warme, sociale, met elkaar bewogen club. Had hij niet willen missen, en: als ik me beter voel, kom ik terug! En flinke zonen en schoondochters, kleinkinderen en sinds kort een achterkleinkind (Willemijn)! Wonen niet zo dicht in de buurt, maar het contact is er regelmatig, ook met de kinderen van Tjitske. Een van de kleinkinderen noemt Han z’n accordeon: zijn pleziertje!

En wist je, dat Han in 1941 de Friesche Elfstedentocht uitreed en dat jaren later, bij gebrek aan ijs hier, ook in Noorwegen deed?!
Han Weber, een mens met een bewogen verhaal, maar zeker en relativerend. Heeft goed contact met zijn huisarts, maar een arts die een arts moet behandelen: dat is niet gemakkelijk. Vroeger deden we het zo en zo…….
Bezoek en berichtjes doen hem heel goed. En Han laat zich niet kennen, wacht maar af, hij is nog niet afgeschreven.
Af en toe op de golfbaan in Heusden, Tjitske slaat een balletje en Han pikt het terras, waar geheid Klotvaarders rond paraderen!
Natuurlijk, je bent niet zo jong meer, maar waarom niet de oudste van Nederland worden?
En met Tjitske, die heel goed voor hem zorgt en in de gaten houdt, moeten de vooruitzichten toch positief zijn?!!

Anonymus

Oktober 2013

"Ouwe Arie"